امیراسماعیل آذر، مدرس ادبیات فارسی و عضو شورای سیاست‌گذاری ششمین جشنواره شعر فجر، در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ایران(ایکنا)، در ادامه این مطلب گفت: در رابطه با شعر قرآنی ابتدا باید تعریفی جامع و شفاف از این نوع سروده‌ها ارائه دهیم و مولفه‌های آن را مشخص کنیم. باید تعریف شود که به چه شعری شعر قرآنی گفته می‌شود.
وی به ارائه تعریفی از این نوع سروده‌ها پرداخت و یادآور شد: شعر قرآنی شعری است که شاعر براساس یکی از آیه‌های قرآن مجید یا قصه‌ای از قصص مصحف شریف، به‌طوری که با به کار بردن آرایه‌های ادبی مانند استعاره و... و یا بدون به کاربردن صنایع لفظی و معنوی این مفاهیم به ذهن خواننده متبادر شود.
وی سروده‌ای از حافظ را به عنوان نمونه یاد کرد و ادامه داد: به عنوان نمونه، بیت «اگر هواست که معشوق نگسلد پیوند/ نگاه‌دار سر رشته تا نگه دارد» که به آیه «وَأَوْفُواْ بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ» اشاره دارد.
آذر به تعاریف و تعابیر مختلف از این نوع سروده‌ها در نظر اساتید و متخصصان دیگر حوزه‌ها اشاره کرد و گفت: این تعریفی است که من به عنوان یک ادیب از این نوع سروده‌ها ارائه می‌دهم و با تعریفی که دیگر افراد مانند فقیهان از این نوع سروده‌ها دارند، تفاوت داشته باشد.
این استاد دانشگاه به تأثیرپذیری گسترده ادبیات فارسی از قرآن کریم و آموزه‌های اسلامی اشاره کرد و یادآور شد: در هر برهه‌ای از تاریخ ادبیات، به‌ویژه از قرن ششم به بعد، سایه قرآن مجید برای اشعار فارسی و تفکر شاعران را به طور واضح می‌بینیم.
آذر حضور مفاهیم قرآنی در سروده‌های معاصران را نسبت به گذشته کم‌رنگ دانست و افزود: در دنیای امروز به دلیل صنعتی شدن، انس شاعران با قرآن کمتر شده است و از این جهت، مفاهیم نسبت به گذشته در سروده‌ها دیده نمی‌شود.
